Skip to main content

समयकथा

समयले एउटा प्रश्न गर्यो–
गुम्बामा
शान्तिको प्रार्थनासभा चलाउन
हतियार उज्याइरहेका
तिमी को हौ ?

यो सभ्यतामाथि गरिएको प्रश्न पनि हुन सक्छ
अथवा,
समयको आफ्नै कथा ।

  + + +

प्रश्नहरु आफैंमा केही होइनन्
कसैले त्यसलाई प्रश्न नमानेसम्म
उत्तर दिन आवश्यक नठानेसम्म
कसैले प्रश्नहरुको स्वामित्व नलिएसम्म
ति केवल
झुक्किएर सुसेलिएका
समयका आर्तस्वरहरु मात्र हुन जान्छन् ।

त्यो प्रश्न एकछिन्
हावामा टक्क अडियो ।

त्यो प्रश्न अब प्रश्न नभएर
समय आफ्नै विरुद्ध स्वाभाविक व्यङ्ग्य जस्तो
विरोधसभामा दहन गर्न ठिक्क पारिएको पुतला जस्तो
खिसिट्युरीमा फुस्किएको नमिठो हाँसो जस्तो
प्रश्नभन्दा पनि असजिलो एउटा पहेली जस्तो
थप प्रश्नहरुको आह्वान भएर
आकाशमा अडिरह्यो ।

  + + +

गुम्बानजिकै
तरवारमा शान लगाइरहेको एउटा भिक्षु
ठूलै जिम्मेवारीले थिचिएर शिथिल भएजसरी
विस्तारै उठ्छ,
त्यो उज्याइएको धारलाई जाँच गर्न
बुढी औंलाको पछिल्लो भागलाई धारमा छुवाएर
टुप्पोदेखिे फेदसम्म झार्छ ।

केही निश्चिन्त भए झैं
गुम्बाको चारैपट्टी आँखा दौडाउँछ, र
मानौं खतरामा परेको गुम्बा र ऊ आँफै
अब पुरै सुरक्षित छ जस्तो,
गुम्बामा शुरु हुन लागेको
शान्तिको प्रार्थनासभामा आइलाग्ने
सबै विघ्नहरुबाट मुक्त भएजस्तो,
त्यो भिक्षु सन्तोषको लामो सास लिन्छ, र
शान लागेको त्यो तरवार म्यानमा राख्छ
अनि आफैं पनि प्रार्थनासभामा सामेल हुन जान्छ ।

+ + +

यो भिक्षु
हामी बाँचेको समयको कथा हो
र प्रश्न सोध्ने समय आफैं
त्यो कथाको सूत्राधार ।

(कलाश्रीमा प्रकाशित)
Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

चराहरुको जुलुस

केशव सिग्देल कीर्तिपुरको डाँडामा उभिएको छु म यतिबेला र जिब्रो थुतिएको भैरवको थान अघिल्तिरबाट म खोजिरहेछु शक्तिको नाभीस्थान । देउता पनि मूक बसेको यो अग्लो ठाँऊबाट विवश भएर म हेरिरहेछु कंक्रिटको जङ्गलभित्र ढल्दै गरेको न्याय र जीवहरुका खुम्चिँदै गएका पाइलाहरु अब यहाँबाट देखिन्छ उही पुरानो, जर्जर, दरबार जस्तो गुफा मात्र । शाक्तिको उन्मादमा एउटा बुढो सिंह आफूलाई त्यो दरबारको राजा घोषित गर्छ र आफ्नो भोक तृप्तीका लागि हरेक दिन आफ्नै वस्तीका जीवहरुलाई एक एक गरी खाने कानून बनाउँछ । भय र सन्तापमा परेका जीवहरु बिरोधमा बोल्न सकेका छैनन् । दम्भको कलिङ्ग ठड्याएर त्यस गुफाभित्र सबै जीवका आवाज थुत्ने प्रपन्च गरिरहेछन् त्यो बुढो सिंह र केही थान छट्टु स्यालहरु । देबढोका पश्चिमको गुम्बामा डम्फुको आवाज खुब चर्को गरि बजिरहेछ, सायद गुम्बाका भिक्षुहरु निमुखा मृग र चराका हाडखोर देखेर अत्तालिएका छन् । गुफाको स्वघोषित राजालाई थाहा नहुन सक्छ बालकथाका खरायो मन्दिरको खापामा राखिएको तरवार झिकेर देव पुखूमा पखालिरहेछ हारेको युद्धका खाटाहरु । विवेक वर्जित गरिएको शहरमा फेरी बिरोधक...
Post a Comment
Read more

Men, Words and Metaphors: An Interview by Isha Gharti

Interview re-posted from   Fr ! day Bal Bahadur Thapa (Balu), Keshab Sigdel and Prakash Subedi, represent the Nepali poets/writers of the new generation. Over the last decade, in addition to their powerful writing, they have been very active in the literary scene. They have contributed to the theatre and film scenario and have been active through organizations such as Society of Nepalese Writers in English (NWEN), Literary Association of Nepal (LAN) and Devkota Study and Research Center (DSRC). Apt with skills, substance and a will to contribute to national literature, they are a strong force to be reckoned with. Steadily gaining national and international recognition, they are slowly changing the scene of English writing in Nepal. What made you get into literature? Bal Bahadur: “I used to read a lot when I was young, everything from Hindi comics, like Bankelal to Prakash Kobit to Thomas Hardy, which is what inspired me to write, though I only started writing afte...
2 comments
Read more

A Conversation with God

During the prayer to God I said, ‘I have nothing to offer but my dreams.’ God was not assured. Hundreds of devotees queue up everyday at least with a basket of flowers, a few incense sticks, and a coin or two. I saw no reason why God should be unhappy with me, and with them all. To God, I said again, ‘I have nothing to offer but my faith.’
2 comments
Read more