Skip to main content

युद्धको मूल्य

आँगनमा
पहेँलपुर भएर फूलहरु फुलेका छन् ।
घरकी स्वास्नीमान्छे
विहान उठ्छिन्
र अन्दाजी दश वर्ष पहिले
एक हुल मानिसहरुले घरबाट करकापमा लिएर गएका आफ्नो लोग्ने
फर्कन्छन् कि भनेर
आखाँले भ्याउन्जेलसम्म बाटोको शिरानतिर हेर्छिन् ।

पर्खन सक्ने जति उनले पर्खिइन्
तर, अहँ
म आँए भनेर लोग्ने फर्किएनन् ।
आँसुका अन्तिम नुनिला ढिक्का झरे
बेहिसाब–
अर्थहीन–
र, अब उनले गर्न सक्ने एउटै कुरा बाँकी रह्यो–
केवल सम्झना ।

उनी आफ्नो लोग्नेलाई सम्झन्थिन्
करकापमा हुलको पछाडी लागेर घर छाड्नुअघि
लोग्नेले आँगनमा रोपेका फूलहरुलाई
टक लगाएर हेर्थिन्
र, आँगनमा चहकिएका फूलहरुमा
प्रतीक्षाको थप सामल भेट्थिन ।

हावाको झोक्कामा यौवनमै झर्ने फूलहरुले
उनलाई नतर्साएका होइनन्;
तर फूलमा पल्लवित भएर आउने नयाँ पालुवाहरु
र, अनुपम महक सहितका कोपिलाहरुलाई देखेर
आत्मानुभूतिमा उनी आफ्नो प्रतीक्षाको
सीमालाई नविकरण गरिदिन्थिन् ।

फूलहरुसँगको लामो संसर्गपछि
खोइ किन हो
फूलहरु देखेर उनलाई आज एक्कासी छट्पटी भयो ।
त्यसमा उनले क्रुरताको छायाँ अनुभव गरिन्;
पूर्वपट्टीबाट लहरीएर आएको हावाको लयमा
लच्कीरहेका फूलहरुमा
मृत्यु–नाच देखिन् ।

तर ति आरोपहरुमा
फूलहरु मौन बसे ।
ति स्वास्नीमान्छेको अनभिज्ञतामै
फूलहरुले
आफ्नै घरको आँगनमा गाडिएको उनको लोग्नेको शवमाथि
सधैँझैँ आज पनि
श्रद्धाका थँुगा भने अर्पण गरिरहे ।                                      

२०६४ साउन ४ गते ।  
Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

चराहरुको जुलुस

केशव सिग्देल कीर्तिपुरको डाँडामा उभिएको छु म यतिबेला र जिब्रो थुतिएको भैरवको थान अघिल्तिरबाट म खोजिरहेछु शक्तिको नाभीस्थान । देउता पनि मूक बसेको यो अग्लो ठाँऊबाट विवश भएर म हेरिरहेछु कंक्रिटको जङ्गलभित्र ढल्दै गरेको न्याय र जीवहरुका खुम्चिँदै गएका पाइलाहरु अब यहाँबाट देखिन्छ उही पुरानो, जर्जर, दरबार जस्तो गुफा मात्र । शाक्तिको उन्मादमा एउटा बुढो सिंह आफूलाई त्यो दरबारको राजा घोषित गर्छ र आफ्नो भोक तृप्तीका लागि हरेक दिन आफ्नै वस्तीका जीवहरुलाई एक एक गरी खाने कानून बनाउँछ । भय र सन्तापमा परेका जीवहरु बिरोधमा बोल्न सकेका छैनन् । दम्भको कलिङ्ग ठड्याएर त्यस गुफाभित्र सबै जीवका आवाज थुत्ने प्रपन्च गरिरहेछन् त्यो बुढो सिंह र केही थान छट्टु स्यालहरु । देबढोका पश्चिमको गुम्बामा डम्फुको आवाज खुब चर्को गरि बजिरहेछ, सायद गुम्बाका भिक्षुहरु निमुखा मृग र चराका हाडखोर देखेर अत्तालिएका छन् । गुफाको स्वघोषित राजालाई थाहा नहुन सक्छ बालकथाका खरायो मन्दिरको खापामा राखिएको तरवार झिकेर देव पुखूमा पखालिरहेछ हारेको युद्धका खाटाहरु । विवेक वर्जित गरिएको शहरमा फेरी बिरोधक
Post a Comment
Read more

Men, Words and Metaphors: An Interview by Isha Gharti

Interview re-posted from   Fr ! day Bal Bahadur Thapa (Balu), Keshab Sigdel and Prakash Subedi, represent the Nepali poets/writers of the new generation. Over the last decade, in addition to their powerful writing, they have been very active in the literary scene. They have contributed to the theatre and film scenario and have been active through organizations such as Society of Nepalese Writers in English (NWEN), Literary Association of Nepal (LAN) and Devkota Study and Research Center (DSRC). Apt with skills, substance and a will to contribute to national literature, they are a strong force to be reckoned with. Steadily gaining national and international recognition, they are slowly changing the scene of English writing in Nepal. What made you get into literature? Bal Bahadur: “I used to read a lot when I was young, everything from Hindi comics, like Bankelal to Prakash Kobit to Thomas Hardy, which is what inspired me to write, though I only started writing after I
2 comments
Read more

A Conversation with God

During the prayer to God I said, ‘I have nothing to offer but my dreams.’ God was not assured. Hundreds of devotees queue up everyday at least with a basket of flowers, a few incense sticks, and a coin or two. I saw no reason why God should be unhappy with me, and with them all. To God, I said again, ‘I have nothing to offer but my faith.’
2 comments
Read more